امروز پیامی در تلگرام از کسی دریافت کردم که در یک گروه نویسندگی با هم بودیم. از ایده"با هم نویسی" که در گروه مطرح شد می گفت که برای منظم تر شدن در نوشتن لازم است هر روز یک ساعت مشخص داشته باشیم و تمرینات مختلف نوشتن راانجام دهیم و من هم استقبال کردم. اینجور مواقع آن قدر فکر نمی کنم که چه می شود و چه طور می شود. انجام دادن کاری که باعث میشود منظم تر بنویسم برایم کافیست. قرار نیست اثر فاخری تولید شود و ذات این گونه تمرینات همین است که در آن قراراست یادبگیری و خلاقیتت را بهتر کنی. این با هم نویسی از امروز آغاز می شود و امیدوارم نتیجه خوبی داشته باشد.
این روز ها بیشتر دارم با خرده عادت هایم و در حد خرده عادت هایم پیش می روم و برای فرشته چند سال پیش احتمالا این فاجعه و باعث ناامیدی بود اما برای الان من فوق العادس. رها کردن کمالگرایی و قبول کردن این که زندگی یک خط ثابت رو به بالا یا رو به پایین نیست پروسه کوتاه مدتی نبود و همچنان هم ادامه دارد اما از این که می بینم حالم بهتر می شود دلم می خواهد خودم را بغل کنم وبگویم آفرین! تازه کجایش را دیدی؟بهتر هم می شود.
اما گاهی... حس پوچ بودن دارم.نمی دانم که این حس کافی نبودن ریشه در دوران کودکی دارد یا انتظارات تمام نشدنی بقیه از آدم، یا شاید نیاز به تشویق و حمایت در جاهایی از زندگی که واقعا نیاز داشتم. اقرار به خلا های زندگی درد دارد. وقت هایی هم هست که فکر می کنم آن پوسته ی تخس و همه چی به جهنم خود را حفظ کنم تا شاید از من محافظت کند اما قبول ضعف ها باعث می شود دیگر برای پنهان کردنشان انرژی نگذاری و این یعنی یک قدم به قوی تر شدن نزدیک تر بشوی.البته امیدوارم! در حال حاضر فقط می توانم بگویم امیدوارم.
با هم نویسی